«Знак беды»

Художественные особенности

Повесть «Знак бяды» (оригинальное название) принесла награду своему создателю неспроста. Работа стала весомой вехой в творчестве белорусского прозаика. Произведение сыграло немалую роль в становлении литературного процесса в СССР.

Каждая строчка пропитана писательским стилем. Особенность авторской работы заключается в ограничении пространственного и временного разворота событий. Число главных героев также мало, что позволяет быстро понять, что представляют собой персонажи как личности. К прочим особенностям в ходе рассмотрения краткого содержания «Знака беды» стоит отнести:

Преобладание военной тематики с острой проблематикой того времени.
Боевые действия контрастируют на фоне психологического поведения центральных героев, проходят невидимой пронизывающей нитью сквозь них.
Демонстрация читателям нескольких словесных сцен с рассказами о прошлом персонажей, что позволяет понять, как они дошли до такой жизни.
Показ войны глазами простых мирных людей, а не участников боевых действий.

Эксперты в один голос утверждают, что знаковая повесть Быкова — наиболее антивоенное произведение писателя из всех, представленных ранее и позднее. Главная задача автора заключалась в раскрытии перед читателем ужасающих последствий войны и злодейств фашистского режима.

Знак бяды, в сокращении. Краткое содержание

Знак бяды, в сокращении. Краткое содержание

Аповесць пачынаецца з апісання месца, дзе стаяў хутар. Мала што тут нагадвае былую сядзібу. I на ўсім ляжыць знак няшчасця, знак даўняй бяды.

Сцепаніда, пасвячы карову Бабоўку, убачыла каля разбуранага маста немцаў, яны згружалі бярвенне. Жанчына кінулася на хутар, дзе застаўся муж. Адрамантаваны мост нёс пагрозу з’яўлення чужынцаў на хутары. Пятрок і Сцепаніда прыхоўваюць парсючка. Пятрок спадзяецца, што неяк абыйдзецца («Мы перад імі не вінаватыя. А калі з імі па-добраму, дык можа, і яны… Не з’ядуць, можа… Каб засцерагчыся ад бяды, трэба паводзіць сябе як мага абачлівей і ЦІШЭЙ…»).

Раніцай Сцепаніда пагнала на пашу Бабоўку. Пятрок нічога не паспеў зрабіць па гаспадарцы, бо прыйшлі Гуж і Каландзёнак, паліцаі. Ён чуў ад людзей, што паліцаі сноўдалі ў вёсцы, па хутарах — усталёўвалі новую ўладу. Гуж запатрабаваў пачастунку, але гарэлкі ў Багацькаў не было і ён дастаў сваю бутэльку. Вярнулася Сцепаніда, «ладзіць яешню» паліцаям яна не стала. Ведаючы жончын характар, Пятрок баяўся, што здарыцца непапраўнае: Сцепаніда раззлуе Гужа і іх арыштуюць.

Гуж загадаў хутка чакаць іх у госці і мець гарэлку, а яшчэ паведаміць пра бандытаў, калі з’явяцца на хутары.

Пасля адыходу паліцаяў Сцепаніда выгаворвае мужу, што ўстроіў частаванне. «Яны абодва з вінтоўкамі, улада іх над людзьмі вялікая, яны ўсё могуць. Але яна іх не баялася, бо не паважала іх», — гаворыць аўтар пра жанчыну.

Праз некалькі дзён на хутары з’явіліся немцы. Чужынцы трымаліся як гаспадары, ні пра што не пытаючыся ў тых людзей, што тут жылі. Багацькам загадалі вызваліць і вымыць хату.

Падвечар прыехаў афіцэр. Праз нейкі момант фельдфебель паклікаў Петрака. Афіцэр торкнуў пальцам на здымак Сталіна ў газеце, якімі была абклеена хата, і дастаў пісталет. Але выстраліў ён не ў гаспадара хаты, а ў здымак.

Сцепаніду гняце клопат, як засцерагчы ад.немцаў «кароўку, парсючка, курачак? Збажыну якую ці бульбу, можа, не возьмуць, нашто ім, але дровы папаляць… А як быць зімой? » Яна прыпазнілася прыгнаць карову, калі немцы былі на працы. Тут жа яны запатрабавалі малака. Сцепаніда цыркнула крыху ў вядро і падала. Фельдфебель загадаў даіць Бабоўку памочніку кухара. Выкрыўшы падман, ён пачаў біць Сцепаніду. На наступны дзень жанчына выдала малако на пашы. Усё той жа фельдфебель застрэліў Бабоўку.

«На дзіва сабе самой Сцепаніда не дужа ўбівалася па карове — як ні шкада ёй было Бабоўку, яна адчувала, што рушылася штось непамерна большае і што вялікая небяспека набліжалася да іх ушчыльную. Жанчына вывела з сядзібы парсючка і схавала яго пад вываратнем у барсуковай нары. Дапамагаў ёй нямы Яначка, які пасвіў вясковых кароў. Ноччу Сцепаніда кінула ў студню вінтоўку, забытую ля кухні поварам («Хай не думаюць; калі ўехалі, дык ім усё можна»).

З-за вінтоўкі на падворку, у істопцы, дзе цяпер жылі гаспадары, усё ператрэслі. Афіцэр загадаў Петраку зрабіць «клазет» і вечарам пахваліў яго за работу. Павесялелы Пятрок рашыўся папрасіць сваю скрыпку, якую, прыбіраючы ў хаце, пашкадаваў выносіць у істопку, каб не сапсавалася. Скрыпку афіцэр аддаў, але перад гэтым гаспадар больш гадзіны іграў, што вельмі раззлавала Сцепаніду.

Раптам пачуліся стрэлы. Немцы забілі Яначку, які прыбег на хутар пра нешта паведаміць Сцепанідзе.

Сцепаніда ўспомніла той дзень, калі Патапка Каландзёнак наказаў, што збіраюць камбед. У вёсцы праходзіў сход за сходам, але людзі не хацелі запісвацца ў калгас. Апошні сход сарваў Гуж. Новік, прадстаўнік акружкома, прапанаваў «раскулачыць Гужова Івана, як кулацкага падпявалу і сабатажніка». Лёс Гужа і яго сям’і вырашыўся адным голасам. За раскулачванне прагаласаваў камсамолец Васіль Ганчарык, устрымацца якому не даў Новік. Сцепаніда і Лявой Багацька галасавалі супраць.

Пятрок рашэнне камбеда не ўхваліў: «— Калі ўжо да такіх дайшла вочарадзь, дык што ж пасля будзе? Каго ж вы праз год-два будзеце раскулачваць?

— А тады, можа, не будзе каго. Усе ў калгас паўступаюць.

— Можа, і паўступаюць. Але як жа з класавай барбой? Класавая ж барба не адмяняецца?»

У той дзень Пятрок, будучы. ў горадзе, купіў скрыпку, за што Сцепаніда на яго доўга сварылася, бо дзеці засталіся без абутку.

Сцепаніда ў думках вярнулася ў гады сваёй маладосці, калі толькі пабраліся з Петраком і служылі батракамі ў пана Яхімоўскага. Усплыў у памяці вясновы дзень, калі на хутары з’явілася камісія «экспрапрыіраваць… набытак эксплуататара». З таго, што меў пан Яхімоўскі, ім выдзелілі дзве дзесяціны зямлі, карову і маладую кабылку. Радасць азмрочвалася пакутамі Яхімоўскага. Пятрок адмовіўся ісці ў валвыканком, калі дзялілі зямлю і гаспадарку пана, пайшла Сцепаніда.

Праз нейкі час пан Яхімоўскі павесіўся. Незадоўга перад гэтым Пятрок і Сцепаніда павініліся перад старым гаспадаром хутара, ён крыўды на іх не затаіў, але сказаў: «На чужым і дармовым шчасця не будзе. Мне шкада вас».

Вясной, уздзіраючы дзірван на пагорку, не вытрымала, пала кабылка. Пятрок і Сцепаніда ўскапалі дзесяціну рыдлёўкамі, пасля чаго Пятрок прывалок на пагорак і паставіў вялікі драўляны крыж, спадзеючыся, што ён «адвядзе праклён ад клятай людзьмі і богам зямлі». Нехта з вяскоўцаў назваў гэта месца Петраковай Галгофай. Але хутка крыж спілавалі вясковыя камсамольцы.

Пасля высылкі Гужа людзі пачалі запісвацца ў калгас. Сцепаніда была ў камісіі па абагульванні. У раённай газеце з’явілася заметка, што «у Слабадскіх Выселках патураюць класаваму ворагу — кулаку». Называліся прозвішчы трох гаспадароў, якія «мелі наёмную сілу» — ім дапамагалі араць, жаць, малаціць. Упаўнаважаныя з раёна і акругі патрабуюць раскулачыць выкрытых селькорам «класавых ворагаў». Сцепаніду гэта страшэнна ўзрушыла і абурыла, яна пачала крычаць на ўпаўнаважаных: «А справядлівасць не трэба? Калі ўжо да беднякоў дайшло! Дык хіба справядліва?.. Нельга, каб свае — сваіх! Ці вы ўжо здурэлі там ад навукі, не бачыце? Гэта ж усе людзі навокал бачаць, а вы…»

Сцепаніда рашыла дабірацца да Полацка, шукаць там справядлівасць. Але па дарозе з хутара яе перастрэў сын раскулачанага Гужа, забраў грошы, хлеб і загадаў вяртацца дамоў, сядзець ціха. Прыехаў з лесу Пятрок, яму таксама пагражаў Зміцер Гуж, хацеў нават забраць каня. На раніцу прыбегла Ладымірава Анютка і зайшлася ад плачу. Стралялі ноччу ва ўпаўнаважанага. Андрэя і Анціпа, братоў Анюткі, арыштавала міліцыя, Гуж уцёк. Сцепаніда зразумела, што цяпер ужо нічога не паправіш, зразумела, каго чакаў Гуж у сасонніку, калі яна бегла ў мястэчка.

У спісе «выкрыты ў ворагаў» апынулася сям’я Ладыміра, дачку якога Анютку кахаў міліцыянер, камсамолец Васіль Ганчарык. Раскулачыўшы, выслаўшы нявесту, ён застрэліўся ў сваёй хаце, на вачах трохгадовага браціка Янкі. Хлопчык з таго часу знямеў.

«I вось гэтай ноччу звёўся нешматлікі гаротны род высялкоўскіх Ганчарыкаў. Невялічкае, танклявае цела падлетка ў загорнутай на грудзях кашульцы ляжала пад тынам ля лаўкі».

Немцы пакінулі хутар. I тут жа з’явіліся паліцаі, пагнаілі Петрака вазіць пясок на дарогу. Назіраць за работай Гуж пакінуў Патапа Каландзёнка. За увесь дзень ён не дазволіў старым мужчынам ні прысесці, ні разагнуцца. «Ну і гад! — падумаў Пятрок. — Чаму яго маці не прыдушыла малога? Гэты ж горш за Гужа. 3 тым хоць пасварыцца можна, неяк апраўдацца, а гэты адразу хапаецца за вінтоўку».

Пятрок памяняў скрыпку на змеявік, змайстраваў самагонны апарат. Ён гнаў, схаваўшыся ў рове, самагонку, калі на хутары з’явіліся Гуж, Каландзёнак, Недасека. «Агентура» данесла, на што мяняў стары скрыпку. Не знайшоўшы Петрака, Гуж пакінуў на хутары Недасеку чакаць яго.

Недасека пайшоў у паліцыю з-за брата, Новіка. Служачы немцам, як ён гаварыў, ратаваў тым самым ад голаду шасцёра дзяцей. Сцепаніда пра сябе падумала, што такіх не навучыш, бо далей свайго карыта ім не дадзена бачыць. «Такія ад прыроды сляпыя да маленькага пробліску чалавечнасці, дбаюць толькі аб сабе і апраўдваюцца часам дзецьмі».

Пятрок аддаў Недасеку дзве бутэлькі самагону. Праз нейкі час з’явіўся Каландзёнак — Гуж патрабаваў яшчэ дзве. Багацька дастаў са сховішча адну, зразумеўшы ў гэты момант, што і гарэлка не выйсце — не адкупішся, не ўлагодзіш. Ноччу з’явіліся незнаёмыя паліцаі. Шукаючы гарэлкі, ператрэслі хату, пограб, збілі Сцепаніду, а Петрака, паставіўшы ля сцяны, палохалі стрэламі.

«Гэта ноч пад расстрэлам нешта зрушыла ў Петраковай свядомасці, нешта непапраўна зламала, збіла хаду яго думак са звыклага для яго кола, ён не ведаў ужо, што рабіць і куды ісці…». З недапітай бутэлькай першака ён вяртаўся з рова, калі пачуў на хутары галасы. Там яго ўжо заўважылі і ён адно выкінуў бутэльку ў кусты. Пятрок іх ужо не баяўся, ён толькі хацеў, каб хутчэй усё скончылася, і скончылася тут, на сваім падворку. Але збіўшы старога, звязаўшы рукі, яго на вяроўцы павалаклі ў мястэчка — сам ісці з хутара Пятрок наадрэз адмовіўся. «Ён знік, прапаў з гэтага свету, як і для яго прапалі гэты хутар, роў, Сцепаніда, іхнія дзеці Фенька і Федзя — прапаў цэлы свет».

Былі ў Петрака ў жыцці дзве сустрэчы… На хутар пагрэцца зайшло трое. Як зразумелі гаспадары, нейкія начальнікі. Пачалі распытвацца пра жыццё, пра парадкі ў калгасе. Сцепаніда выказала ўсё, што набалела, Петраку аж сорамна стала за жонку. Старэйшы, з вусікамі, дастаў з кішэні дзесяць рублёў і даў Сцепанідзе — на малако і лякарства хворай дачцы. Збянтэжаная Сцепаніда запытала прозвішча, каму ж доўг аддаваць. Вайсковец, які выходзіў апошнім з хаты, крадком азірнуўся і ціха сказаў: «Таварыш Чарвякоў».

Чарвякоў разгубленаму гаспадару на развітанне пажадаў багатага жыцця, прозвішча яго, Багацька, ён ужо ведаў.

А летам Пятрок выправіўся ў Мінск да Чарвякова. Арыштавалі за «ўрадзіцельства» калгаснага старшыню Лявона. Сцепаніда, не дабіўшыся праўды ні ў мястэчку, ні ў раёне, рашыла ехаць у Мінск да старшыні урада. Але сама ехаць яна не магла, нарывала нага.

Пятрок паўдня хадзіў каля Дома ўрада, не могучы і рашыцца зайсці туды, спадзяваўся, можа сустрэне Чарвякова каля будынка. Нарэшце адчыніў дзверы, спытаў у міліцыянера. Міліцыянер сказаў, што Чарвякоў памёр. Дома Пятрок абнадзеіў Сцепаніду, што ліст з подпісамі і В грошы аддаў старшыні ўрада. Жонка яму і верыла і не верыла, бо Лявон пасля арышту не вярнуўся. В Сцепаніда чула, як здзекваліся паліцаі над мужам. Ёй В было вельмі кепска, моцна балеў правы бок галавы. Круціліся думкі, за што ўзялі Петрака, чым ён не дагадзіў. Жанчына адчула, што яна «перажыла свой лес. Як і не жыла на гэтым, богам уладкаваным свеце. Усё збіралася, доўгія гады чакала, адкладвала на пасля… Перавярнулі аднаасобніцу, ладзілі калектывізацыю, думалі: зажывём пасля. Але пасля выконвалі пяцігодкі, змагаліся з класавым ворагам — усё ў нястачы, трывогах, калатнечы і неспакоі… Сцепаніда адчувала, што вайну перажыць ёй ужо не пад сілу». | Ноччу ў дзверы нехта пастукаў, назваўся сваім, але яна не адкрыла, пасля пашкадавала, бо на паліцаяў гэта было не падобна. Раніцай яна пайшла да Карнілы. Чула ад паліцаяў, што некаму спатрэбілася неразарваўшаяся бомба. Тады з Петраком яны рашылі, што тут не абышлося без Карнілы, які гроб да сябе ўсё. Сцепаніда купіла бомбу за парсючка. Потым яна пайшла ў мястэчка, спадзеючыся што-небудзь дазнацца пра Петрака. Вартавы, а гэта быў Недасека, турнуў жанчыну ад турэмнай брамкі. Каля камендатуры Сцепаніда ўгледзела настаўніка Свянткоўскага, які быў у немцаў перакладчыкам. Той, асцерагаючыся, і узяў у яе перадачу для Петрака і ціха, настойліва шапнуў, каб яна зараз жа ішла адсюль.

Вечарам Карніла прывёз бомбу і яны схавалі яе ў рове. У Сцепаніды з’явілася думка як-небудзь паспрабаваць узарваць мост, хоць так адпомсціць, бо тое, што зрабілі з ёю, з Петраком, з хутарам, дараваць яна не магла.

Як толькі пачало днець, Сцепаніда заспяшалася ў мястэчка. Яна ведала, што вярнуўся з лагера сын колішняй яе сяброўкі. Ён быў камандзірам і мог дапамагчы з бомбай. Па дарозе сустрэла Гужа і Каландзёнка, якія.вялі арыштаванага Карнілу. Яна кінулася на хутар і, надрываючыся, перахавала бомбу. Па яе прыйшлі ў той жа дзень. Сабака, які пасля смерці Яначкі прыбіўся да Багацькаў, папярэдзіў сваім брэхам Сцепаніду, і яна паспела ўскочыць у істопку, накінуць крук на прабой. Паліцаі маглі застрэліць яе праз дзверы, але Сцепаніда патрэбна была ім жывой.

Сцепаніда дастала пасудзіну з газ»ай — адзінае, што прынёс Пятрок, калі вяскоўцы разбіралі краму — і лінула на дзверы, на сцяну, падпаліла. Дзверы ламаць перасталі. Жанчына шкадавала, што там, у раўку, яе ніхто не бачыў з бомбай, «задарма прападзе яе клопат і спрахне без толку сіла, на якую яна спадзявалася».

Издания произведения

В 1987 году издательство Москвы «Советский писатель» выпустило серию романов и рассказов отечественных авторов. Созданную антологию назвали «За чертой милосердия. Живи и помни. Знак беды». Всего в издании было 656 страниц. Произведение стало серийным неспроста, ведь речь в повести идет именно о жестокости военных времен, самопожертвовании, отсутствии милосердия среди тех, кто имеет власть.

В 2004 году столичное российское издательство «Эксмо» создало серию литературы, названную «Красная книга русской прозы». Автору был выделен отдельный сборник, в который вошло нашумевшее произведение о войне и иные работы. Всего серийное издание насчитывает 928 страниц с оформлением и художественными макетами Бондаренко.

Знаки войны (Сочинение по повести В. Быкова «Знак беды»)

Тема Великой Отечественной войны стала на долгие годы одной из главных тем литературы XX века. Причин тому много. Это и непреходящее осознание тех ничем не восполнимых потерь, которые принесла война, и острота нравственных коллизий, которые возможны лишь в экстремальной ситуации, и то, что из советской литературы надолго было изгнано всякое правдивое слово о современности — тема войны оставалась порой единственным островком подлинности в потоке надуманной, фальшивой прозы, где все конфликты, согласно указаниям «свыше», должны были отражать борьбу хорошего с лучшим. Но и правда о войне пробивалась нелегко, что-то мешало сказать ее до конца. Сегодня ясно, что невозможно понять события тех лет, человеческие характеры, если не учитывать, что 1941 году предшествовал страшный 1929 год «великого перелома», когда за ликвидацией «кулачества как класса» не заметили, как ликвидировано было все лучшее в крестьянстве, и 1937 год… Одной из первых попыток сказать правду о войне стала повесть белорусского писателя В. Быкова «Знак беды», которая стала этапной в его творчестве. Повести предшествовали его произведения о войне, ставшие уже классикой литературы XX века: «Обелиск», «Сотников», «Дожить до рассвета» и другие. После «Знака беды» творчество Быкова обретает новое дыхание, углубляется в историзм, прежде всего в таких произведениях, как «Втумане», «Облава».

В — человек на войне. Не всегда человек идет на войну, она сама порой приходит в его дом, как это случилось с двумя белорусскими стариками, крестьянами Степанидой и Петроком Богатько. Хутор, на котором они живут, оккупирован. В усадьбу являются полицаи, а за ними немцы. Они не показаны В. Быковым как намеренно зверствующие, просто они приходят в чужой дом и располагаются там как хозяева, следуя идее своего фюрера, что всякий, кто не ариец, — не человек, в его доме можно учинить полный разор, а самих обитателей дома воспринимать как рабочую скотину. И поэтому так неожиданно для них то, что Степанида не готова подчиниться им беспрекословно.

Не позволить себя унижать — вот исток сопротивления этой немолодой женщины в такой драматической ситуации. Степанида — сильный характер. Человеческое достоинство — вот главное, что движет ее поступками. «За свою трудную жизнь она все-таки познала правду и по крохам обрела свое человеческое достоинство. А тот, кто однажды почувствовал себя человеком, никогда уже не станет скотом», — так пишет В. Быков о своей героине. При этом писатель не просто рисует нам этот характер, — он размышляет о его истоках.

Необходимо задуматься о смысле названия повести — «Знак беды». Это цитата из стихотворения А. Твардовского, написанного в 1945 году: «Перед войной, как будто в знак беды…» То, что творилось еще до войны в деревне, стало тем «знаком беды», о котором пишет В. Быков.

Степанида Богатько, которая «шесть лет, не жалея себя, надрывалась в батрачках», поверила в новую жизнь, одной из первых записалась в колхоз — недаром называют ее сельской активисткой. Но вскоре она поняла, что нет той правды, которую она искала и ждала, в этой новой жизни. Когда требуют новых раскулачиваний, опасаясь подозрения в потворстве классовому врагу, именно она, Степанида, бросает гневные слова незнакомому мужчине в черной кожанке: «А справедливость не нужна? Вы, умные люди, разве не видите, что делается?»

Не раз еще пытается вмешаться Степанида в ход дела, заступиться за арестованного по ложному доносу Левона, отправить Петрока в Минск с прошением к самому председателю ЦИК. И всякий раз ее сопротивление неправде натыкается на глухую стену. Не в силах изменить ситуацию в одиночку, Степанида находит возможность сохранить себя, свое внутреннее чувство справедливости, отойти от того, что творится вокруг: «Делайте что хотите. Но без меня».

В предвоенных годах — источник характера Степаниды, и не в том, что она была колхозницей-активисткой, а в том, что сумела не поддаться всеобщему упоению обманом, словами о новой жизни, страху, сумела пойти за собой, за своим врожденным чувством правды и сохранить в себе человеческое начало. И в годы войны оно определило ее поведение. В финале повести Степанида погибает, но погибает, не смирившись с судьбой, сопротивляется ей до последнего.

Один из критиков заметил иронически, что «был велик урон, нанесенный Степанидой армии врага». Да, видимый материальный урон не велик. Но бесконечно важно другое: Степанида своей гибелью доказывает, что она — человек, а не рабочая скотина, которую можно покорить, унизить, заставить подчиниться. В сопротивлении насилию проявляется та сила характера героини, которая как бы опровергает смерть, показывает читателю, как много может человек, даже если он один, даже если он в безвыходной ситуации.

Рядом со Степанидой Петрок показан как характер если не противоположный ей, то во всяком случае совсем иной, не активный, а скорее робкий и мирный, готовый пойти на компромисс. Бесконечное терпение Петрока основано на глубоком убеждении, что можно с людьми поговорить добром. И лишь в конце повести этот мирный человек, исчерпав весь запас своего терпения, решается на протест, открытый отпор. Насилие побудило его к непокорности. Такие глубины души будит в этом человеке необычная, экстремальная ситуация.

Народная трагедия, показанная в повести В. Быкова «Знак беды», раскрывает истоки подлинных человеческих характеров.

Главные герои повести

Необязательно читать полностью повесть, чтобы понять, что в качестве центральных персонажей выступают простые работящие люди, живущие в уединенном местечке в военное время. Пока им даже неизвестны отголоски боевых действий, но вскоре беда приходит и на их земли. Произошедшие события в ярких красках характеризуют каждый центральный образ:

Степанида — хозяйка дома, куда врываются немцы со своими порядками. Добропорядочная и трудолюбивая женщина, занимающаяся постоянно домашним хозяйством — выпасом скота, кормлением птиц и животных, огородом и т. д. Милостивая крестьянка испытывает сострадание к местному глухонемому парню-пастуху, заботится о нем. Сильная, мужественная, смелая и несгибаемая белорусская женщина. Она обманывает немцев, за что те устраивают всей семье серьезную взбучку. Женщина постоянно ностальгирует о прошлом и не желает принимать навязываемый режим. Ее дом отбирают немецкие захватчики, а семью Богатька делают своими рабами. В конце нервы героини не выдерживают. Исполненная ненависти женщина жертвует собой в знак протеста.
Петрок — супруг Степаниды. Безвольный и покорный человек, неспособный отстоять честь своей семьи, защитить собственный дом. Он заботится о хозяйстве и умело помогает жене прятать живность от немцев, только это не помогает. Не способен дать отпор даже полицаям. Пытается пожаловаться на чужеземцев фельдфебелю, но понимает, что это тщетно. Переживает за жену. Когда ту ранят после сильного избиения, Петрок спешит в лес, чтобы найти свою сокровищницу с самогоном, дабы обработать раны. Находку у него отбирают полицаи. Разъяренный мужчина выходит из равновесия и проклинает Гужа, за что его бьют и бросают в тюрьму.
Янка — деревенский парень, сирота, неспособный разговаривать и слышать с трехлетнего возраста. Занимается выпасом коров. У него нет денег и одежды. В дальнейшем юноша помогает спрятать поросенка Степаниды. В конце 11-ой главы парня убивают.
Колонденок и Гуж — полицаи, прибывающие в дом Богатька, чтобы сообщить, что вскоре их жилище займет высокопоставленный немецкий начальник. Они постоянно бесчинствуют, избивают людей. Именно Гуж отобрал у Петрока самогон.

Также в рассказе автор описывает иногда немецких захватчиков, демонстрируя поведение псевдогероев. В некоторых моментах сюжета можно увидеть описание местных жителей, находящихся за гранью бедности.